دلا  خو كن  به  تنهائی  كه  از تنها  بلا ديدم

هزاران  ياور خود را  به يوم  غم  سوا ديدم

به  گرد هر دری  رفتم ؛ نياز  خود  بپرسيدم

جواب هر  سوالی  را  به  طوفانی  ريا  ديدم

به سوی گل  همی رفتم  كه بويم عنبر شادی

نمی ديدم گل خوشبو  هزار و صد  خطا ديدم

بپرسيدم  ز پروانه   غمين  و  بی  نوائی  را

دريغا بی نوائی را  به يومش چون  جفا ديدم

به شمع و شعله  رو بردم اميد چاره او ديدم

ولی  از  شعله  جانش  هزاران  ماجرا ديدم

جلا  كردم  كه  دريابم ؛ نوای  بی  نوائی  را

دريغا از نگون  ساری  كه دردم  بی دواديدم

در اين  دنيا وما فيها  ز گردونی   همی  دانم

كه  من  نور  وجودم را  فقط  از كبريا  ديدم